Het lijkt voor ieder een levenslange opgave om telkens te bedenken hoe omvangrijk iets moet zijn. Al snel hunkeren wij architecten naar de grootste opdracht, in de veronderstelling dat daarmee de grootste prestatie geleverd zal worden. We menen echter inmiddels ook dat op veel gebieden de doorgeschoten schaalvergroting om een herwaardering van het kleinschalige vraagt. We hebben dus geen oosterse wijsheden nodig om van weinig te genieten. Haast alle natuurlijke processen en verschijnselen functioneren dan ook dankzij oneindig veel en verhoudingsgewijze uiterst kleine individuele bijdragen. Ook al lijken al de gebeurtenissen die ons eigen leven maken in onze eigen ogen al snel heel wat, maar tja. Het vergt weinig om te veronderstellen dat goede architectuur nadrukkelijk zal bijdragen aan een fijner leven. Toch blijkt het moeilijk om te begrijpen wat het sterkste punt is. Immers het meest essentiële merken we vaak amper op. Ik weet echter zeker dat goede architectuur helpt om fundamenteel te ordenen. En dat maakt gelukkiger dan menige flirt met anarchie of erger, gewone vormdommigheid. Die gewaardeerde bijdrage is in omvang dus niet per se groot. Sterker nog, juist die kleine interventie zal / kan verhoudingsgewijs veel positieve invloed hebben. Net zoals precisiechirurgie of een glimlach. * Luister als genoegdoening hoe Billie Holiday in “But beautiful” (Lady in Satin) begrijpt dat een beetje veronderstelde schoonheid (van handelen) al niet gemist mag worden.

It seems like a lifelong search to figure out how extensive something should be. We architects often long for the largest assignment, assuming that this will deliver the greatest performance. In general, we assume the more the better. Almost all natural processes and phenomena function thanks to infinitely many and relatively small contributions. None is the greatest. Still, all those events that shape our personal lives seem uniquely great in comparison - seriously? Meanwhile and worldwide, we dramatically experience that the excessive increase in scale of our behaviour requires a revaluation of the small-scale. One could assume that we don’t need such Eastern wisdom to know better. Anyway, much seems to have a healthy and natural scale we should rediscover. So, feel inspired. Even if we are already convinced that good architecture will emphatically contribute to a better life, it still proves difficult to understand what its strongest point is. After all, we often barely notice the most essential. I am sure that good architecture helps to provide, and, therefore, achieve fundamental order. That seems even better than a flirtation with anarchy. Even worse is the hypocritical promise that comes with formal stupidity. Many valuable contributions are therefore not very large in size. In fact, it is precisely that small intervention that can have a relatively large positive impact. Just like precision surgery or a smile. * Listen to Billie Holiday singing ’but beautiful’ (in ‘Lady in Satin’) and hear how she understands that a little supposed beauty (of action) should not be missed.